Bəzən insan uzaqdan bir ağaca baxır və sanki orada özünü görür. Mənim də gözümə elə bir ağac sataşdı. Onun həm yaşıl, həm də quru budaqları vardı. Bir tərəfi bahar kimi təravətli, digər tərəfi payız və qış kimi yorğun və sükut içindəydi. O an düşündüm ki, bu ağac mənim ürəyimin aynasıdır.
Hər budağında bir ömür, hər yarpağında bir nəğmə gizlənmişdi. Mən o ağacı seyr edərkən özümə baxır kimi oldum: bir az sevinc, bir az həsrət, bir az yorğunluq və ən əsası ümid işığı var idi… Həyat da elə budur – həm gülüşü, həm kədəri, həm də susqunluğu ilə bütöv bir yol...
İzaholunmaz bir doğmalıqa sevdim o ağacı. Çünki o da mənim kimiydi…
Halından bəlli idi, çətinliklərlə baş-başa qalmış, amma təslim olmamış, əyilməmişdi... Solan budaqlarından tumuqcuqlar pöhrələmişdi sabaha ümidlə, inamla...
O andaca bədahətən bir şeir yazdım özümə bənzətdiyim o ağaca, ruhumun pıçıltılarını söylədim ona...